(Ημέρα Τρανς Ορατότητας - απο Patras Pride)

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Ιουνίου του 1969 σημειώνεται η ιστορική εξέγερση του Stonewall σε ένα μπαρ (Stonewall Inn) στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Σε μία περίοδο όπου η καταστολή από πλευράς αστυνομίας, μέσω εισβολών και επιθέσεων απέναντι σε μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ήταν καθημερινό φαινόμενο, η οργανωμένη απάντηση από πλευράς των καταπιεζόμενων ξεκινάει στο Stonewall Inn με δεκάδες διαμαρτυρίες να ακολουθούν. Στις κινητοποιήσεις αυτές διαδήλωσαν από κοινού drag queens, trans άτομα και μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, γεγονότα στα οποία πρωτοστάτησαν μορφές, όπως αυτές των τρανς ακτιβιστριών Silvia Rivera και Marsha P. Johnson. Τα γεγονότα αυτά θα λέγαμε πως αποτέλεσαν την αρχή του σύγχρονου ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος. Πενήντα χρόνια μετά, η καταστολή από πλευράς κράτους, η καταπίεση στο εσωτερικό των σύγχρονων πατριαρχικών, καπιταλιστικών κοινωνιών, ο αποκλεισμός της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας αλλά και η αποσιώπηση όλων των παραπάνω, συνεχίζουν να υφίστανται παρά τις όποιες ψευδεπίγραφες προσπάθειες μερικής ενσωμάτωσης της κοινότητας στον παθογενή κοινωνικό ιστό.

Τέτοιες προσπάθειες ενσωμάτωσης είδαμε και στην Ελλάδα με νομοθετήματα όπως το νομοσχέδιο Νομικής Αναγνώρισης Ταυτότητας Φύλου, ένα νομοσχέδιο που ακόμα και με τα κριτήρια αστικής νομοθεσίας είναι ελλειπέστατο και μη-συμπεριληπτικό. Την ίδια στιγμή, σήμερα όπως και διαχρονικά, οι ίδιοι κρατικοί μηχανισμοί αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία, καταπιέζοντας την αυτοδιάθεση των ατόμων. Στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας επιτελέσθη η φυσικοποίηση της δυικότητας του φύλου, καθιερώνοντας και επιβάλλοντας το υπάρχον δίπολο αρσενικού-θηλυκού, αποκρύπτοντας εν συνεχεία την ίδια την επιβολή και τους στόχους που αυτή εξυπηρετούσε. Η τρανς καταπίεση εντοπίζεται στο κοινωνικοπολιτικό μοντέλο της πατριαρχικής πυρηνικής οικογένειας και στην ακαμψία που διέπει τους ρόλους των φύλων εντός κι εκτός αυτής. Ωστόσο, ανθρωπολογικά αμφισβητείται ήδη δυνητικά η υποτιθέμενη φυσικότητα του διπόλου αρσενικού-θηλυκού του δυτικοευρωπαϊκού μοντέλου, μέσω της ανακάλυψης πολιτισμών στους οποίους οι αποδιδόμενες νοηματοδοτήσεις των έμφυλα διαφοροποιημένων σωμάτων απέκλιναν και αποκλίνουν του παγιωθέντος έμφυλου διπόλου. Η εν λόγω διαπίστωση αποκαλύπτει τον καθαρά κατασκευασμένο και συγκυριακό χαρακτήρα του έμφυλου διπόλου, καθώς και τα πολιτικο-οικονομικά κίνητρα που αυτό εξυπηρετεί εις βάρος των τρανς ατόμων.

ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ στις παρατεταμένες διακρίσεις και τους στιγματισμούς που υπέστησαν οι τρανς άνθρωποι, μόνο και μόνο για το γεγονός ότι υπήρχαν. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τα εγκλήματα ρατσιστικού μίσους – εντός κι εκτός του Ελλαδικού χώρου – εναντίον των τρανς ατόμων από αστυνομία, κράτος και εκκλησία. Το τελευταίο διάστημα, μονάχα τα καταγεγραμμένα τρανσφοβικά περιστατικά ανέρχονται σε 11, γεγονός ενδεικτικό για την ένταση των επιθέσεων στην χώρα μας, συμμεριζόμενες/οι και τα πόσα μη-καταγεγραμμένα  περιστατικά. Μαχόμενες/μαχόμενοι ενάντια σε κάθε καταπίεση και καταστολή σήμερα βγαίνουμε στον δρόμο για τα δικαιώματα των τρανς. Σήμερα στις 31 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Τρανς Ορατότητας, διεκδικούμε το αναντίρρητο δικαίωμα στην ελευθερία και στην αυτοδιάθεση του ανθρώπου. Σήμερα παρελαύνουμε για την χειραφέτηση των τρανς και μέσω της παρουσίας μας, γνωστοποιούμε σε όλους ότι κανένα μίσος δεν είναι ανεκτό. Ο Φουκώ είπε «Όπου υπάρχει εξουσία, υπάρχει και αντίσταση», εμείς είμαστε η προσωποποίηση αυτής

όλοι οι άνθρωποι να ζήσουμε πραγματικά ελεύθεροι και απολαμβάνοντας το σώμα και τη σεξουαλικότητα. Αυτή η ελευθερία δεν προσφέρεται με νομοθετήματα αλλά αποκτάται μέσω της ριζικής αναμόρφωσης/επανάστασης

εάν είμαστε αυτό που νιώθουμε δεν χρειαζόμαστε καμία επέμβαση της βιολογίας/ιατρικής και καμμία ορμονοθεραπεία. Και φυσικά δεν χρειαζόμαστε κανένα κράτος για να μας πιστοποιήσει αυτό που νιώθουμε

(για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου - απο Patras Pride)

(8 Μάρτη:Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας - Μαριάννα Τσακίρη και Κατερίνα Κλείτσα)

Παλιότερο άρθρο των Μαριάννα Τσακίρη και Κατερίνα Κλείτσα, δημοσιευμένο στο xekinima.org στις 8/3/2012.

Η παγκόσμια μέρα της γυναίκας καθιερώθηκε το 1910 μετά από πρόταση της γερμανίδας επαναστάτριας Κλάρα Τσέτκιν, στο διεθνές συνέδριο σοσιαλιστριών που λαμβάνανε χώρα εκείνη τη χρονιά στην Κοπεγχάγη.

Στόχος ήταν να τιμηθούν οι μεγάλοι αγώνες που έδιναν οι γυναίκες στα πλαίσια του εργατικού κινήματος, διεκδικώντας, μεταξύ άλλων, μείωση του απάνθρωπου ωραρίου εργασίας, ίσες αμοιβές με τους άντρες, κρατική μέριμνα για τα παιδιά και τις εργαζόμενες μητέρες και δικαίωμα ψήφου.

Η 8η Μάρτη ήταν μια ημερομηνία σταθμός για το γυναικείο εργατικό κίνημα της περιόδου. Στις 8 Μάρτη του 1857 η αστυνομία είχε καταστείλει βίαια την απεργία των υφαντεργατριών της Νέας Υόρκης, ενώ στις 8 Μαρτίου του 1908 οι εργάτριες του ίδιου κλάδου, έχοντας πίσω τους έναν ολόκληρο χειμώνα απεργίας, οργάνωσαν μια μαζική διαδήλωση στο κέντρο της πόλης.

Σήμερα, το σύστημα έχει «απογυμνώσει» τη μέρα της γυναίκας από τα αγωνιστικά και ταξικά χαρακτηριστικά της και η 8η του Μάρτη αποτελεί απλά την αφορμή για ένα μπουκέτο λουλούδια και για καμιά δεκαριά αφιερώματα σε περιοδικά, μέχρι να έρθει η 9η του μήνα και να ξεχαστούν όλα.

Σημαντικοί ιστορικοί σταθμοί του γυναικείου κινήματος

Μια ματιά στην ιστορία μπορεί να δώσει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με τις μάχες που έδινε το γυναικείο κίνημα στο πέρασμα των χρόνων και το πόσο συνδεδεμένες και ενσωματωμένες ήταν αυτές στην ταξική πάλη.

Οι απαρχές του γυναικείου κινήματος είναι στην Αμερική στα τέλη του 18ου αιώνα, μετά την διακήρυξη της ανεξαρτησίας, όπου ο φεμινισμός ήταν στα πρώτα του βήματα και οι εργάτριες καλούνταν να παλέψουν συνολικά για τα συμφέροντα της τάξης τους μαζί με τους εργάτες. Συνεχίζοντας, μεταφερόμαστε στην Γαλλία και την γαλλική επανάσταση και συναντούμε τις «πλέχτρες» αγωνίστριες της εποχής οι οποίες πάλευαν ενάντια στους αριστοκράτες με όνειρο μια νέα Γαλλία. Το όνομά τους το πήραν από το γεγονός ότι έπλεκαν συνεχώς ρούχα για τους φρουρούς της επανάστασης.

Τελευταίος σταθμός, τα πρώτα χρόνια μετά την Ρώσικη Επανάσταση στην Σοβιετική Ένωση όπου οι ταξικές νίκες είχαν φέρει τη γυναίκα σε πολύ καλύτερη θέση. Η ρωσική επανάσταση απεγκλώβισε την γυναίκα από το βάρος του νοικοκυριού, της έδωσε πολιτικά και νομικά δικαιώματα και έθεσε την έννοια της οικογένειας σε νέες βάσεις.

Η εικόνα που έχουμε για το γυναικείο κίνημα σήμερα

Δυστυχώς στο πέρασμα των χρόνων η εικόνα του γυναικείου κινήματος έχει συχνά πληγεί, από κινήματα που αφαιρούν από τους αγώνες των γυναικών τα ταξικά χαρακτηριστικά. Κινήματα που «ενώνουν» τις γυναίκες ανεξάρτητα από την ταξική τους θέση (λες και μια εργαζόμενη των 700 ευρώ έχει τα ίδια προβλήματα και αιτήματα με μια π.χ. βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ή με την κυρία Βαρδυνογιάννη) συχνά «ενάντια στους άντρες» – και πάλι ανεξάρτητα ταξικής, πολιτικής κλπ τοποθέτησης.

Ιστορικά η εικόνα στην Ελλάδα

Οι απαρχές του Ελληνικού κινήματος στην Ελλάδα, ανοργάνωτο ακόμα, στα τέλη του 19ου αιώνα συναντώνται σε γυναίκες των πλούσιων ή μεσαίων στρωμάτων, μορφωμένες και ευκατάστατες.

Στις αρχές του 20ου αιώνα συναντάμε τον αγώνα των υφαντεργατριών οι οποίες όμως είχαν πολλές δυσκολίες να γίνουν δεκτές στα συνδικάτα παρόλο που ήταν πλειοψηφία σε σχέση με τους άντρες.

Πολλοί αγώνες αφορούσαν το δικαίωμα της ψήφου, το οποίο δόθηκε για πρώτη φορά το 1930 και αφορούσε μόνο τις δημοτικές εκλογές και όσες γυναίκες ήταν άνω των 30 και μορφωμένες – προφανώς ένα πολύ μικρό ποσοστό δηλαδή των γυναικών της εποχής. Το 1952 και μετά από πολλούς αγώνες από την απαρχή της Γερμανικής κατοχής ο ΟΗΕ κατοχυρώνει την ισότητα των δύο φύλων και ένα χρόνο μετά το 1953 οι γυναίκες ψηφίζουν ουσιαστικά για πρώτη φορά. Οι ελληνίδες γυναίκες βέβαια είχαν πάρει ήδη μια γεύση του δικαιώματος της ψήφου στις ελεύθερες εκλογές που είχε οργανώσει το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ελλάδα το ’44.

Η κατάσταση σήμερα

Σήμερα ο καπιταλισμός δείχνει το πιο σκληρό του πρόσωπο. Η καταπίεση που υφίστανται όλοι οι εργαζόμενοι και ειδικά οι πιο παραδοσιακά καταπιεσμένες ομάδες (γυναίκες, μετανάστες κ.α) σε συνδυασμό με την ανεργία και την συρρίκνωση των δικαιωμάτων και του κράτους πρόνοιας βοηθούν στο να οξυνθεί η διαίρεση ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες, γεγονός μάλιστα που αποτελεί βασικό στόχο του καπιταλισμού καθώς ένα εργατικό κίνημα διασπασμένο και κατακερματισμένο δεν έχει δύναμη να παλέψει και να νικήσει.

Συζητώντας για την αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης και την ισότητα πρέπει να κατανοήσουμε πως η σημερινή δομή της οικογένειας και της θρησκείας αποτελεί σημαντικό εμπόδιο προς αυτή την κατεύθυνση. Η θρησκεία όπως όλοι γνωρίζουμε θεωρεί την γυναίκα κατώτερη του άντρα και συχνά σε αρκετά μέρη του κόσμου και ιδιοκτησία του, ενώ η δομή της οικογένειας είναι τέτοια που η γυναίκα αναλαμβάνει τεράστιο όγκο απλήρωτης εργασίας. Τα οικιακά, τα ψώνια, ότι σχετίζεται με την ανατροφή των παιδιών, η φροντίδα των ηλικιωμένων αποτελούν μια πάρα πολύ δύσκολη, χρονοβόρα και απλήρωτη δουλειά, την όποία όμως η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών έχει μάθει να θεωρεί πως είναι καθήκον της να κάνει. Παράλληλα όμως επιτελώντας την ελαφραίνει το καπιταλιστικό σύστημα από μια σειρά οικονομικές λειτουργίες που ένα σωστό σύστημα κράτους πρόνοιας θα έπρεπε να προσφέρει (π.χ. δωρεάν ποιοτικούς παιδικούς σταθμούς σε επαρκή αριθμό, δωρεάν αξιοπρεπή γηροκομεία και υπηρεσίες φροντίδας ηλικιωμένων στο σπίτι, ποιοτικά και φτηνά κοινωνικά μαγειρεία στις γειτονιές κοκ.).

Ο βασικός σκοπός και στόχος αυτού του αγώνα πρέπει να είναι το να απελευθερωθεί η γυναίκα από όλα αυτά τα βάρη τα οποία σηκώνει, πολλές φορές παράλληλα με την κύρια εργασία της, και που την κλείνουν μέσα στο σπίτι και την καθηλώνουν, στερώντας της έτσι κάθε ψήγμα δημιουργικότητας. Αυτό θα μπορούσε να το προσφέρει μόνο μια σοσιαλιστική κοινωνία όπου η οικονομία και το κράτος στο σύνολό του θα εξυπηρετούσαν τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι την συσσώρευση κέρδους στα χέρια λίγων.

Είναι καθήκον λοιπόν της Αριστεράς και όλων των κινημάτων της εποχής που διανύουμε, να εντάσσουν στους αγώνες τους την ουσιαστική ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα, κατανοώντας και εξηγώντας τον ταξικό χαρακτήρα αυτού του αγώνα, ώστε να μην υπάρχει «μια ημέρα για την γυναίκα» αλλά κάθε μέρα να είναι μέρα όλων των εργαζομένων

(Γιατί χρειαζόμαστε ακόμα την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας - απο Το Μωβ)

Από το 1975, η 8η Μαρτίου έχει αποτελέσει  σημείο συσπείρωσης για τις φεμινίστριες σε όλο τον κόσμο. Καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ ως μια ημέρα εορτασμού για τα επιτεύγματα των γυναικών αλλά και ημέρα μνήμης και επισήμανσης των σοβαρών ανισοτήτων μεταξύ των φύλων. Ωστόσο, 41 χρόνια αργότερα, είναι ακόμα απαραίτητη;
Την απάντηση μας δίνει το Δίκτυο για τα Δικαιώματα  Γυναικών και ΛΟΑΤΙ

Η απάντηση είναι ναι! Οι γυναίκες και τα κορίτσια μπορεί να έχουν επιτύχει πάρα πολλά σε τομείς όπως η πολιτική, οι επιστήμες, οι τέχνες, ο αθλητισμός ή οι επιχειρήσεις όμως εξακολουθούν να αγωνίζονται. Και ο αγώνας τους δεν περιορίζεται σε διεκδικήσεις για ίσες αμοιβές ή προνόμια στην εργασία, αλλά για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Ιδού, τουλάχιστον 9 +1 λόγοι για τους οποίους πιστεύουμε ότι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ:
1. Γιατί, ακόμα και σε χώρες του δυτικού κόσμου, όπως η Ελλάδα, όπου θεωρητικά η ψαλίδα της ανισότητας βάσει φύλου έχει μικρύνει, στην πράξη ωστόσο φαίνεται πως τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας εις βάρος των γυναικών είναι ιδιαίτερα υψηλά, ενώ τα ποσοστά δίωξής τους πολύ χαμηλά.
2. Γιατί, η πλειοψηφία των θυμάτων βιασμού είναι γυναίκες και κορίτσια (cis και trans). Ο βιασμός  εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως  βίαιη πρακτική επιβολής εξουσίας πάνω σε ένα άλλο άτομο, ακόμα και ως όπλο πολέμου. Παράλληλα, τα θύματα βιασμού εξακολουθούν να έρχονται αντιμέτωπα με κοινωνικό στιγματισμό, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που τους αποδίδεται μερίδιο ευθύνης λόγω της «συμπεριφοράς» ή του «ντυσίματός τους».
3. Γιατί, για τις εργαζόμενες στη βιομηχανία του σεξ  (πορνεία, ερωτικές ταινίες, strip clubs), η σεξουαλική κακοποίηση και η εκμετάλλευση θεωρείται «μέρος της δουλειάς» και σπάνια καταγράφεται ή καταγγέλλεται, αφού η εξάσκηση του επαγγέλματος θεωρείται άμεσα (πλήρης ποινικοποίηση) ή/και έμμεσα (ποινικοποίηση των πελατών) παράνομη.
4. Γιατί, σύμφωνα με στοιχεία του Γραφείου των Ηνωμένων Εθνών για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών και την Πρόληψη του Εγκλήματος (UNODC), το 70% των θυμάτων σωματεμπορίας (trafficking) σε παγκόσμιο επίπεδο είναι γυναίκες και κορίτσια.
5. Γιατί, σε πολλές χώρες του κόσμου, υπάρχουν κορίτσια που εξαναγκάζονται σε γάμο. Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF, μία στις τρεις γυναίκες σήμερα έχει παντρευτεί πριν την ηλικία των 15 ετών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρας με το μεγαλύτερο ποσοστό εξαναγκαστικών γάμων είναι η Μπουρκίνα Φάσο, όπου το 52% των κοριτσιών εξαναγκάζεται σε γάμο πριν την ηλικία των 18.
6. Γιατί, υπάρχουν νομοθεσίες, στο πλαίσιο των οποίων το σώμα της γυναίκας επί της ουσίας ελέγχεται από τρίτους. Και αυτό γίνεται άλλοτε άμεσα, όπως με την ποινικοποίηση της άμβλωσης στη Χιλή, στο Ελ Σαλβαδόρ και στην Ιρλανδία και άλλοτε έμμεσα, μέσω ανεπαρκών νομοθεσιών που δεν προστατεύουν τα εργασιακά δικαιώματα των εγκύων. Σημειωτέων πως περίπου το 39% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε χώρες όπου η έκτρωση είτε απαγορεύεται εξ ολοκλήρου, είτε επιτρέπεται μονάχα σε περιπτώσεις όπου κινδυνεύει η ζωή ή η υγεία της γυναίκας.
7. Γιατί, οι γυναίκες εξακολουθούν να υφίστανται σεξουαλική παρενόχληση σε δημόσιους χώρους. Η σεξουαλική παρενόχληση αποτελεί μια καθημερινή πραγματικότητα για τις γυναίκες, όπου και αν βρίσκονται. Μια μελέτη του ΟΗΕ αποκάλυψε ότι το 43% των νεαρών γυναικών στο Λονδίνο έχει υποστεί παρενόχληση στο δρόμο. Η σεξουαλική παρενόχληση και η σεξουαλική βία αποτελούν μάστιγα και για τις γυναίκες πρόσφυγες, καθώς -όπως οι ίδιες δηλώνουν σε έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας-αντιμετωπίζουν βία, επιθέσεις και σεξουαλική εκμετάλλευση σε κάθε στάδιο του ταξιδιού τους, ακόμη και σε ευρωπαϊκό έδαφος.
8. Γιατί, ενώ οι γυναίκες αποτελούν πάνω από το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, η συμμετοχή τους τόσο στη δημόσια εκπροσώπηση όσο και στα ανώτερα εισοδηματικά κλιμάκια παραμένει σχετικά χαμηλή.
9. Γιατί, υπάρχουν γυναίκες που καταδικάζονται, ακόμα και σε θανατική ποινή, επειδή υπερασπίστηκαν  τη ζωή και τα δικαιώματά τους. Τέτοια είναι, για παράδειγμα,  η περίπτωση δύο κοριτσιών στην Ινδία, στις οποίες επιβλήθηκε η ποινή του βιασμού, επειδή ο αδελφός τους είχε αναπτύξει ερωτική σχέση με γυναίκα διαφορετικής κάστας.

(tomov.gr)

(Pride Πάτρας : Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας 8 Μαρτίου)

Pride Πάτρας : Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου): Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρ...