Γεγονός - σταθμός για το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα ήταν η εξέγερση του Stonewall στις 28 Ιουνίου 1969, με πρωτοστάτριες τρανς μαύρες γυναίκες, οι οποίες απάντησαν στη βίαιη κρατική καταστολή που υπήρχε μέχρι και τις δεκαετίες ’50 - ΄60 . Την επόμενη χρονιά, πραγματοποιήθηκαν τα πρώτα Pride τα οποία έμελλε να αποτελέσουν μια διαρκή υπενθύμιση της καταστολής που δέχτηκαν εν γένει τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και πυροδότησαν μια σειρά αγώνων για ορατότητα, δικαιώματα και ελευθερίες ενώ συνδέθηκαν και με άλλα κινήματα. Ωστόσο, με το πέρας των χρόνων, αλλοιώθηκε ο πολιτικός και αγωνιστικός χαρακτήρας τους αγνοώντας παράλληλα τις αιματοβαμμένες σελίδες του δυτικού πολιτισμού, αλλά και τους παρατεταμένους διωγμούς και θανατώσεις που υπέστησαν τα gay, bi, trans άτομα με πρόσφατο παράδειγμα την επίθεση στο Orlando δύο χρόνια πριν, όπου 50 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους.
Σε εγχώριο επίπεδο, η ελληνική κοινωνία είναι ακόμα στον πυρήνα της σεξιστική, ομοφοβική και ρατσιστική. Ο λόγος των ΜΜΕ, της πολιτικής και της εκκλησιαστικής ηγεσίας προάγουν με τη ρητορεία τους έναν σύγχρονο μεσαίωνα, θέτοντας για μια ακόμη φορά τα δίπολα του «σωστού» και του «λάθους», του «φυσιολογικού» και του «παρά φύσιν». Μέσα σε όλα αυτά, δεν λείπουν οι ακροδεξιές αντιλήψεις που μέσα από εθνικιστικά ιδεολογήματα και φασιστικές πρακτικές (βλ. ΧΑ) πολεμούν με κάθε τρόπο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, όπως πρόσφυγες μετανάστες, ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, αναπαράγοντας σεξισμό, ρατσισμό και ομοφοβία. Εικόνες με πρόσφυγες πνιγμένους στο Αιγαίο, αιματοκυλισμένα τρανς άτομα, βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις, καθώς και οι προσβλητικές αντιδράσεις που αυτές κομίζουν, καθιστούν ξεκάθαρο πως ζούμε σε ένα επιθετικό περιβάλλον, σε μια κοινωνία που όχι μόνο δείχνει ανοχή, αλλά πολλές φορές υποστηρίζει τέτοιες πρακτικές. Μια τέτοια κοινωνία δεν είναι ούτε πολιτισμένη, ούτε ελεύθερη.
Στον 21 αιώνα το πλαίσιο στο οποίο παλεύει το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα και οι όροι του καπιταλισμού και της πατριαρχίας έχουν αλλάξει !
Την ίδια στιγμή, βλέπουμε να γίνεται μια προσπάθεια ενσωμάτωσης του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, τόσο μέσω της εμπορευματοποίησης, όσο και μέσω διάφορων νομοσχεδίων που η κυβέρνηση παραχωρεί ακολουθώντας τις πολιτικές της ίδιας της ΕΕ, πιεζόμενη πάντα από τους αγώνες του ΛΟΑΤΚΙ+, φεμινιστικού κινήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα νομοσχέδια τόσο για το σύμφωνο συμβίωσης, ταυτότητας φύλου όσο και το τελευταίο περί ανάδοχων γονέων, τα οποία δεν κατοχυρώνουν σε καμία περίπτωση στην ολότητα τους τα βασικά δικαιώματά μας, ενώ φαίνεται πως για ακόμη μία φορά οι κυβερνήσεις, την ίδια στιγμή που πλήττουν το σύνολο της κοινωνίας μέσω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους, έρχονται να μας αποπροσανατολίσουν, από τη μία δίνοντας σε συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας την εντύπωση ότι οι θεσμικές εκχωρήσεις προς την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα είναι απαιτήσεις της «κακιάς» ΕΕ ενώ από την άλλη προβάλλουν ένα προοδευτικό πρόσωπο προς ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Από την άλλη, το ίδιο το κεφάλαιο μέσω των επιχειρήσεων και των βιομηχανιών, βρίσκει νέο αγοραστικό κοινό στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα παράγοντας νέα προϊόντα και πρότυπα.
Παράδειγμα αυτής της ενσωμάτωσης αποτελεί ο τρόπος λειτουργίας των θεσμικών Pride. Αυτά έχουν τη δομή και τη λειτουργία κλειστών επιτροπών προσελκύοντας χορηγούς και επιχειρήσεις αλλά και αστικούς θεσμούς (βλ. Αμερικάνικη πρεσβεία, Ευρωπαική επιτροπή), προκειμένου να καλύψουν τα υπέρογκα ποσά για την διεξαγωγή του Pride, χρησιμοποιώντας ένα τέτοιο γεγονός για την κερδοφορία τους, ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα παραπάνω δεν θα επέτρεπε τη διοργάνωση ενός pride που λειτουργεί κόντρα στην εμπορευματοποίηση, αντι-ιεραρχικά οριζόντια, από τα κάτω και αποτελεί ζωντανή μομφή και αμφισβήτηση στο οικονομικό και ιδεολογικό μοντέλο που επιτάσσει. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ταυτίσουμε όλα αυτά τα κομμάτια της κοινωνίας που καταπιέζονται καθημερινά , τα οποία συμμετέχουν και αγωνίζονται για ορατότητα και την ύπαρξη τους στο δημόσιο χώρο .
Εμείς επιλέγουμε τη διεξαγωγή ενός Pride αυτοοργανωμένου, αυτοχρηματοδοτούμενου, χωρίς χορηγίες από επιχειρήσεις, πρεσβείες, πολυεθνικές και την ΕΕ, με ανοιχτές συνελεύσεις οριζόντιας δομής και αλληλοσεβασμό, με την διαδικασία της συνδιαμόρφωσης ως άξονα λήψης αποφάσεων, μακριά από λογικές ενσωμάτωσης και πρακτικές κλειστών επιτροπών, όπως αυτές των θεσμικών Pride. Επιλέγουμε αυτό τον τρόπο οργάνωσης αμφισβητώντας τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των μελών των εκάστοτε εγχειρημάτων αποστασιοποιημένοι από λογικές εθελοντισμού καθώς και τα κυρίαρχα πρότυπα οργάνωσης.
Έτσι, συγκλίθηκε και το Patras Pride, ως μια ανάγκη επικοινωνίας μεταξύ καταπιεζόμενων, ως μια ανάγκη κραυγής, αντίδρασης και αντεπίθεσης απέναντι στους Αμβρόσιους και την ομοφοβική ρητορεία τους , στα δίπολα του «μπλε» και του «ροζ». Το Patras Pride δεν αγωνίζεται μόνο για τη διεκδίκηση αυτόνόητων ανθρώπινων δικαιώματων των λοατκι+ ατόμων αλλά παλεύει συνολικά για την απελευθέρωση φύλου, σώματος, σεξουαλικότητας, για κάθε καταπιεζόμενο μέλος και ομάδα της κοινωνίας αποσκοπώντας στη σύνδεση των κινημάτων έως και τη συνολική απελευθέρωση της ανθρώπινης ύπαρξης.
https://patraspride.blogspot.com/2018/06/pride.html
